Tekst
en foto Jelle Hofstra
De wateragaam
Soms heb je iets met een foto. Een onuitwisbare indruk die je bijblijft en die je koestert. Bijgaande foto werd door mij gemaakt toen we in 1995 twee maanden in Australie nabij Sydney - verbleven. Australie is voor inwoners van
het kleine Nederland natuurlijk erg indrukwekkend. Het is maar liefst 240 keer groter dan ons land en telt slechts 20 miljoen inwoners. Dat komt zo ongeveer neer op 3 mensen per vierkante kilometer. Australie is een continent van extremen, met tropische regenwouden
en hete woestijnen, afgewisseld met steppe- en savanneachtige gebieden.
Ook de dierenwereld is uniek, wat vooral geldt voor de buideldieren. Echter ook voor iemand die reptielen
een warm hart toedraagt is Australie een eldorado. Er komen maar liefst 626 soorten reptielen voor, waarvan 183 soorten in de staat New-South-Wales waarin ook Sydney ligt. Australie staat vooral bekend om zijn extreem giftige slangen. Er werd ons dan ook aanbevolen
om vooral met goed schoeisel de natuur in te gaan. Behalve met slangen kwamen we ook oog in oog te staan met de merkwaardige en alleen op het zuidelijke halfrond voorkomende slangenhalsschildpadden en natuurlijk de vele hagedissen. Denk nu niet dat je over
deze dieren struikelt, je moet er wel degelijk voor op zoek gaan.
De hagedis op de foto is een Wateragaam.
Het is een dier dat sterk aan het water gebonden is. Dat is ook te zien aan de zijdelings afgeplatte staart waarmee het dier zwemt op de manier als die van een krokodil. De dieren die een totale lengte kunnen krijgen van ongeveer 90 centimeter liggen vooral
in bomen te zonnen, op takken die hoog boven het water hangen. Bij het geringste onraad laten ze zich meteen van grote hoogte in het water vallen. Bijna elke ochtend als ik mijn ronde deed zag ik het schuwe dier liggen. Aan de fraaie rode kleur van borst en
buik kon ik zien dat het om een mannetje moest gaan. Toen ik de eerste weken in de buurt van de hagedis kwam, was alleen de luide plons te horen waarmee hij in het water viel en al duikend probeerde weg te komen. Geleidelijk aan begonnen we echter aan elkaar
te wennen. Steeds vaker bleef het dier rustig op de tak liggen waar het lag te zonnen. Hoewel ik constant gewapend was met mijn fotocamera, bleef de hagedis echter op een dusdanige hoogte liggen dat er nauwelijks een goede foto van te maken was. Een enkele
keer verbleef het dier echter op de begane grond en was dan op zoek naar voedsel zoals afgevallen fruit, insecten en kikkers. Toch leek het er duidelijk op dat het dier steeds minder schuw werd. Zo verstreken onze vakantieweken gestaag zonder dat ik eigenlijk
een goede foto van het dier had kunnen maken.
Tot op die ene ochtend van de laatste week. De hagedis lag in de volle lengte op de grond en koesterde zich in de zonnestralen die
door takken van een eucalyptusboom vielen. Voorzichtig - stapje voor stapje - naderde ik het dier, onderwijl steeds foto,s makend. Uiteindelijk liet het dier mij naderbij komen tot op een afstand van drie, vier meter. En zo gaf het mij de laatste dagen van
de vakantie de gelegenheid om bijgaande foto te maken. De foto waaraan ik zulke bijzondere herinneringen heb.