Tekst
en foto Ringslang Jelle Hofstra
Ringslang - Padhagedis
Bizarre zelfverdediging
In Mexico leeft een merkwaardige hagedis. Deze ongeveer 15 centimeter lang
wordende Padhagedis lijkt op een minimonster. Behalve dat het een grote hoornen kam van grote stekels op zijn kop draagt, is het verder ook geheel bedekt met vlijmscherpe stekels. In feite een levende cactus dus. Mens en dier bedenken zich eerst wel vele malen
voor ze het dier dan ook aanraken. Mocht iemand toch iets te overmoedig worden en het in feite totaal onschuldige dier lastig vallen, dan heeft de hagedis -behalve zijn talloze stekels - nog een pijl op zijn boog. Deze hagedis is in staat bloed uit zijn
ooghoeken over een flinke afstand weg te spuiten. De bedoeling schijnt te zijn om de belager bloed in zijn ogen te spuiten. Dit in de hoop dat de rover nu wel zal afhaken. Het bloed ontstaat doordat de hagedis in staat is in het oog een adertje te doen springen.
Overigens is het niet zo dat het dier nu te pas en te onpas bloed in het rond slingert. Een onderzoeker die toch zeker honderden Padhagedissen had onderzocht, zag slecht eenmaal een dier bloedspuiten. Weer een andere onderzoeker zag dit fenomeen slechts drie
keer in zijn gehele leven. Er zijn echter meer reptielen die in staat zijn om ter verdediging bloed te produceren. En daarvoor hoeven we niet helemaal naar Mexico te reizen.
Dat
onze Ringslang een totaal onschuldig dier is zal een ieder wel bekend zijn. Zelfs zijn kleine, naar achteren staande tandjes dringen niet eens door de menselijke huid en zijn dan ook ongeschikt als verdediging. Als het dier wordt lastig gevallen, ledigt het
zijn stanklier die zich in zijn cloaca bevindt. De cloaca is de opening waar afvalstoffen het lichaam verlaten en waar tevens de geslachtsorganen zich bevinden. Het witte goedje dat de slang afzet stinkt walgelijk en doet denken aan een combinatie van rotte
eieren en knoflook. Mocht dit bij de aanvaller niet het gewenste resultaat hebben, dan gaat de slang een stapje verder en gaat op de rug liggen. Het lichaam verstart en de tong hangt slap uit de geopende bek. Kortom, het dier houdt zich dood. Zo kan het geruime
tijd blijven liggen, vooral als het merkt dat zijn plaaggeest nog in de buurt is. Waant het dier zich veilig, dan keert ze zich weer op de buik en gaat er snel vandoor. Erg sporadisch wordt er in de literatuur melding gemaakt dat er tijdens het doodliggen,
door de slang een bloeddruppel in de bek kan worden geproduceerd. Het doodhouden lijkt op die manier nog echter. Wordt bloedspuiten bij de Padhagedis sporadisch gezien, ook het produceren van de bloeddruppel in de bek van de slang wordt zelden opgemerkt. Vele
ervaren reptielenkenners hebben dit fenomeen nog nooit gezien, of zijn hier zelfs in het geheel niet bekend mee. Bijgaande foto van de Ringslang die tijdens het doodhouden een bloeddruppel in zijn bek produceert is dan ook vrij uniek en werd door mij dicht
in de buurt gemaakt. Namelijk op onze onvolprezen 'Lippenhuisterheide'